Dag 7 – Heerlijk geslapen tussen de witte lakens in het verrassend mooie hotel. Wel wat anders dan onze overnachtingen van de afgelopen dagen, waar een lakenzak geen overbodige luxe was. Ontbijt buiten, kijkend naar speelse aapjes. Lange busrit met de inmiddels steeds herkenbaardere uitzichten, waarbij we niet kunnen wennen aan de grote hoeveelheden afval op de grond. Daarnaast straalt de armoede ervan af.
We bezoeken vandaag twee projecten waarbij de vrouwen, met een kind met een beperking, twee geiten krijgen. Eenmaal aangekomen bij het eerste project, worden we heel hartelijk ontvangen met wederom een ceremonie en een rode roos en sjaal. De vrouwen kijken blij en hebben hun kind met een beperking meegebracht. Totaal worden twintig vrouwen ondersteund. De vrouwen vertellen over de betekenis van de geiten voor hun situatie, ze zijn blij vooral als er kleine geitjes komen, dan pas kunnen ze meer inkomsten genereren door de verkoop van het kroost.
We brengen een bezoek aan een vrouw met haar man en twee zonen met een beperking van 9 en 13 jaar. De kinderen kunnen niet lopen, kunnen niet naar school, omdat dat te vermoeiend voor ze is. Er zijn geen hulpmiddelen om de kinderen te vervoeren. Ze blijven veelal bij hun huis en worden gedragen tijdens een enkel uitstapje naar naaste familie. Een vrouw in het tweede gezin geeft aan dat het wachten op nakomelingen van de geit te lang duurt en dat een koe gewenst zou zijn.
Aangekomen bij het tweede project, verwelkomd, na de ontvangt van de kleurrijke stip op ons voorhoofd, door een ware showmaster met microfoon. Ook hier was een grote groep vrouwen aanwezig met hun kinderen met een beperking. Schrijnend om toe te kijken hoe een meisje met zichtbare tekenen van een hartaandoening vraagt of wij haar operatie kunnen sponsoren.
Een van de vrouwen vertelt haar persoonlijke verhaal waarbij de dankbaarheid voor de geiten goed zichtbaar is door de emotie op haar gezicht. Na uitleg wie we zijn en hoe Malania werkt vertrekken we richting een hotel. Het is inmiddels donker en we moeten afzien van een huisbezoek ver op het platteland. Onze beslissing is de juiste, het bezoek blijkt 200 km verderop te zijn. We proberen in de bus tot rust te komen. Rond 23.00 uur diner op het dakterras en onze slaapplek blijkt aan de grote weg te liggen met de continue toeterende geluiden als cadeau. Morgen weer een dag.
