Dag 11 + 12 – Onze laatste fietstocht. Na het ontbijt vertrekken we richting het Arulmigu Kallalagar tempelcomplex op zo’n 20 km vanaf Madurai en bekend vanwege het heilige water dat uit een riviertje bij het complex wordt gehaald. De fietstrein komt weer op gang en we peddelen richting de tempel buiten de stad. We blijven ons ook nu weer verbazen over de vele troep en plastic langs de weg. Het blijft druk en de fietsen beginnen te piepen en te kraken en misschien wij ook wel een beetje. Slechte zadels, rare sturen, verkeerde verhoudingen, onderling wisselen van fiets, vals plat en tegenwind, maar uiteindelijk is de tempel in zicht.
Het complex heeft een tempel downhill en twee uphill. Nadat we de eerste tempel hebben bekeken willen we met onze bus naar de hogere tempels. Door het ingewikkelde logistieke proces van onze begeleiders is dat op dit moment niet mogelijk. Dan maar lopen, 7 km omhoog in de brandende zon met een jurk over onze fietskleding en aangemoedigd en bekeken door de vele apen. De hindoes gaan per auto of bus. Halverwege stopt er zo’n bus om die rare toeristen toch maar op te pikken.
In redelijk tempo bekijken we de tempels en gelukkig, daar is ook Emelie, die beneden was gebleven, en onze bus. Terugfietsen naar het hotel kost teveel tijd en dus maar met de bus in het besef dat het fietsen er nu echt op zit en het eind van de reis in zicht is. Douchen, koffer pakken en lunchen.
Na de lunch nog een ingewikkelde logistieke goocheltruc en door naar het volgende hotel. Daarna naar het Ghandi museum: indrukwekkende geschiedenis van zijn levensverhaal en mooie boodschappen en van de Engelse uitbuitingen.
Dan de Minakshi tempel. Zeer indrukwekkend en bijna onmogelijk om te beschrijven. De tempel is een van de grootste hindoeïstische heiligdommen in de wereld en bedekt met duizenden kleurrijke standbeelden. En ook hier weer drommen pelgrims om ons heen.
Minakshi is in de Indiase mythologie een prinses godin en gemalin van Shiva en zuster van Vishnoe. Haar huwelijk wordt jaarlijks in Madurai herdacht in een groots festival. De betekenis van de naam is een samenstelling van meen (vis) en akshi (oog). Volgens de legende is zij geboren met ogen in visvorm, met een lichte visgeur en een derde borst. Die kenmerken verdwenen toen zij haar toekomstige echtgenoot ontmoette. Zij werd verheven tot uitmuntende oorlogsvoerster en heerste toen in navolging van haar vader. Zij veroverde ‘de hele wereld’ tot op de dag dat ze bij Shiva in de Himalaya terechtkwam en er door timiditeit en geheel vrouwelijke gereserveerdheid werd bevangen. Deze mythe reflecteert heel goed de wil van de brahmanistische orthodoxie ter onderwerping van het dravidische zuiden van India met het statuut van gelijkheid van mannen en vrouwen als een niet onbelangrijk aspect.
Na het bezoek aan de tempel wat shoppen, koffie en op naar het volgende programmaonderdeel, de sound & light show bij het Thirumalai Naicker Palace, een 17e eeuws paleis. Sommigen van ons kunnen niet wachten om het spektakel te gaan ervaren. Inmiddels is het 20.00 uur en het dreigt weer een lange dag te worden. Binnengekomen blijken we bijna de enige gasten en de show is toch niet wat we verwachten. Dus terug naar het hotel waar we dineren.
We nemen hartverwarmend en passend afscheid van de kok, Antony de chauffeur en onze gids Sathiya met mooie speeches door Debby, Monique en Hanne. Deze drie mannen hebben ieder in hun eigen rol bijgedragen aan onze gezondheid, veiligheid en kennis van het land. Met name Sathiya was overal en altijd aanwezig als gids, tolk en intermediair.
Na het diner zoeken we snel onze kamers op want om 6.00 uur moeten we klaar staan voor de treinreis terug naar Chennai.
Indringend aanhoudend zangerige geluid van de stem uit de minaret maakt een wekker overbodig. Maar een heerlijk bed met schone witte lakens al om 05.30 uur moeten verlaten valt niet mee. De soepele logistiek van deze ochtend is bijna onwerkelijk. Koffers hop in de vrachtwagen. ontbijt wordt bezorgd precies op t moment dat we weggaan. Geen discussies over wat, waar, wanneer en hoelang.
De stad ontwaakt maar lijkt niet te hebben geslapen. Het is alweer net zo druk op straat als de avond ervoor. Het stationsplein valt op door het ontbreken van vuil. Waarom kan dit hier wel?
Onze bagage wordt door kruiers naar de oneindig lange trein gebracht. Blij verrast omdat we een luxe zitplaats hebben in een airconditioned wagon. Ruim op tijd. Even niet als een trein maar in een trein. Iedereen dommelt weg. Groene rijstvelden wisselen af met dorpjes waar het vuil zich als een kraag tegenaan genesteld heeft.
Om 14.00 uur rijden we het station van Chennai binnen. De klamme warmte van de stad valt op ons neer. Met een bus naar het hotel en dan onze laatste sightseeing richting strand. We slenteren nog wat langs de tentjes. We zien het monument van twee voormalige ministers van Tamil Nadu.
Ten slotte nog een drankje op de rooftop van een luxe hotel -stiekem toch wel weer zin in een beetje luxe. We bedanken Caroline voor haar inzet en tomeloze energie. Deze reis is zeer bijzonder voor ons allemaal.
