De dag begint vroeg vandaag, want Anna en Eliane gaan ons verlaten. Zij vertrekken om precies 07.00 uur richting Courmayeur, waar ze de bus naar de skilift nemen die hen over het hele gebied, met o.a. de Aiguille de Midi, naar Chamonix terug zal brengen.
En toen waren we nog maar met zes. De achterblijvers moeten duidelijk even wennen want we hadden een prachtige groepsdynamiek ontwikkeld met zijn achten. Het voelt even een beetje leeg. Maar na een heerlijk ontbijt, herpakken we onszelf en pakken we onze rugzakken. De rugzakken zijn zwaarder dan de andere dagen omdat vandaag de bagage niet bij onze volgende hut gebracht kan worden. Dus moeten de nachtspullen zoals lakenzak, handdoek, toilettas, e.d. mee in de rugzak.
Marleen, Ellen, Tanja en Caroline nemen de bus richting Val Ferret naar La Vachey. Daar pakken zij de Tour du Mont Blanc op met de route over de Grand Col Ferret (2.536 meter), op de grens tussen Italië en Zwitserland, een drie uur durende wandeling. Pia en Elske hebben besloten er een rustige dag van te maken en nemen voor het hele traject tot aan Val Ferret, de bus. De hele vallei doen we zo in één dag. Het zijn weer prachtige uitzichten op de bergen en de zich helaas steeds meer terugtrekkende gletsjers. De grootsheid van de natuur maakt je klein. Ondanks dat de twee groepen elkaar onderweg niet treffen, eindigen we uiteindelijk bijna tegelijkertijd in de Refuge de la Peule, terug in Zwitserland.
De 800 m stijging naar de Grand Col Ferret ervaren we allemaal als één van de zwaarste tot nu toe. Het pad stijgt aan één stuk door naar boven en de top lijkt bijna onbereikbaar. Het is echt een killer. Er komt geen eind aan met stukken van 45% zodat je hielen en tenen gevoelloos worden. En soms langs diepe afgronden waar je niet je voet per ongeluk verkeerd wilt zetten. Veel zorg in de groep voor elkaar, heel fijn, bijvoorbeeld om alleen de voetstappen van de ander te hoeven zien en volgen. En dus niet zelf te hoeven zoeken en per ongeluk de afgrond in te kijken. Van degenen met hoogtevrees vergt dit veel! Maar uiteindelijk halen we hem allemaal, de een wat sneller en makkelijker dan de ander, maar we doen het toch maar. De tocht naar beneden is een stuk ontspannener ook al heeft bijna iedereen wel gevoelige knieën daarna.
Bij de refuge treffen we oude bekenden die we al eerder tegen zijn gekomen op onze tocht. Al die wandelaars vormen samen een speciale community, bewust van de natuur en hun omgeving en genietend van een fysieke uitdaging! Leuke mensen! Na snelle douches aan tafel voor een heerlijk en zeer calorierijk maal: croûte au fromage. Vanwege de zware dag, liggen we -op een slaapzaal met minstens 25 mensen- bijna allemaal rond 21.00 uur in bed.
