Vandaag een echte fietsdag naar onze volgende stop: Bwera dichtbij de grens van Congo. De veiligheid in het gebied is nog een keer gecheckt en we krijgen groen licht.
Maar eerst afscheid van de lodge met een heerlijk ontbijt. We laten hier een grote tas met spullen achter voor de lokale gemeenschap. De armoede is hier groot. Veel gezinnen zijn getroffen door HIV, kinderen gaan niet of nauwelijks naar school en veel van hen moeten met gevaar voor eigen leven, vissen in de rivier om in hun levensonderhoud te voorzien. Fellie, de manager van de lodge die we gisteren uitgebreid spraken, zal ervoor zorgen dat de spullen goed terecht komen.
We vliegen over de weg, blij dat we weer ‘on the road’ zijn. Om 9:13 uur steken we juichend voor de tweede keer de evenaar over. Wat we dan nog niet weten is dat ons een zware klim te wachten staat. Puffend pauzeren we bij de police check. De mannen kijken vol verbazing naar die groep fietsende vrouwen.
De route is weer prachtig en afwisselende vandaag. Van sterk dalen en klimmen, prachtige uitzichten, koeienpaadjes en slechte wegen met veel verkeer. Na 50 km hebben we onze lunchbreak. Een mooie plek om onze heerlijke wrap te eten.
De laatste 15 km zijn zwaar en erg warm. Dan is de opluchting groot als we na 61 warme kilometers aankomen bij het M6 Safari Hotel in Bwera. Tijd genoeg om ons op te frissen voor ons projectbezoek.
Het is en blijft lastig met de tijd hier. Is het Lugandatijd of de tijd van de Muzungu? Vandaag blijkt 15:00 uur uur vertrek ook 15:00 uur ontvangst bij het project te zijn. Oeps! We komen verlaat aan bij het Rural Woman Group ‘Het houden van eenden’ project. Eerst worden we welkom geheten door de priester aldaar. Het project is gestart met 35 vrouwen, maar omvat inmiddels 180 vrouwen en de groep groeit nog steeds! Selfsupporting en sustainability zijn belangrijke kernwaarden voor de groepen. Ook heeft elke groep inmiddels een spaar- leensysteem geleid door een van de vrouwen. De vrouwen hebben hun situatie sterk zien verbeteren door de verkoop van jonge eenden en eendeneieren. Veel van hun kinderen kunnen naar school en de gezinnen krijgen nu twee in plaats van één maaltijd per dag.
En wat zijn de vrouwen trots op hun resultaten. We worden door de vrouwen toegezongen. Zo prachtig! In een meeslepend lied heten ze ons welkom en spreken ze hun dank uit voor de steun van Melania. Nog een groepsfoto op de trappen van de kerk en dan is het tijd om het eendenproject te bezoeken. We glibberen en glijden op onze slippertjes over en soms van het pad. Zo hilarisch. Met moddervoeten, maar gelukkig zonder een modderpak, krijgen we uitleg over het fokken van de eenden. Deze vrouw is gestart met 2 eenden en inmiddels zijn dat er 10 en kunnen haar kinderen naar school. Wat een mooi resultaat!
Dan is het tijd om de bus op te zoeken. Onder begeleiding van alle vrouwen gaan we richting de hoofdweg. Het is met geen pen te beschrijven hoe overweldigend die glibberpartij is. Bekijk vooral het filmpje hieronder!
Iedere keer als we denken dat we het mooiste al wel hebben gehad, gebeurt er weer iets. Nu zijn het de capriolen die onze chauffeur, Erik, moet uithalen om op het modderpad te blijven. We glibberen en glijden, maar nu met de bus. Erik krijgt een daverend applaus als hij ons veilig aflevert bij het hotel. Naast alle hilariteit en indrukken is het een dag vol mooie contacten en gesprekken.
