Vandaag staat de transfer met onze bus naar Entebbe op het programma. Een rit van 320 km, dwars door Oeganda, over een deels zeer slechte weg. De laatste 28 km zouden we fietsen, maar de bus haalt amper gemiddeld 40 km per uur. Dat wordt dus toch een volledige busreis.
Onderweg brengen we een bezoek aan het General Hospital in Kyenjojo. Daar staat Tim Theophilus, een van de vijf artsen, ons al op te wachten. Zwaar onderbezet verdelen die vijf alle medische disciplines, om met schrijnend beperkte middelen zoveel mogelijk mensen te kunnen helpen. Vorig jaar heeft een goede vriend van Carla, Tim ontmoet. Hij was erg onder de indruk van deze bevlogen man en, terug in Nederland, heeft hij een crowdfundingactie gestart om medisch materiaal aan Tim te kunnen sturen. Met eigen ogen zien we dat de hartmonitor, glucosemeter, verbandmiddelen, naalden etc. etc. goed aangekomen en dankbaar worden gebruikt.
Vanwege ons krappe tijdschema krijgen we een korte rondleiding. Vooral de afdelingen neo- en natologie zijn druk bezet. Een deel van de vrouwen ligt buiten op rieten matjes op de grond. De medische behandelingen en basismedicijnen zijn gratis, familie zorgt voor het eten en de sociale contacten. Zij slapen in een tent op het binnenterrein. Per maand worden hier meer dan 300 patiënten behandeld. Ongelofelijk dapper en gemotiveerd werkt het medisch personeel zich hier drie slagen in de rondte.
Verderop gaan we even de hand drukken van zuster Thérèse, hoofd van het St. Thérèse de Lisieux Hospital. Zij is een vriendin van Fera Agricola, intermediair van Melania in Malawi. Mooi om te merken hoe die contacten ons uiteindelijke programma mede invullen! En natuurlijk blijven we ook hier niet in de bus zitten en kijken we even rond.
Het verschil met het vorige ziekenhuis is groot. Dit enorme complex is eigendom van de zusterorde, die in Nederland vlakbij de Heilig Land Stichting is gevestigd. Overal vindt nieuwbouw plaats om het ziekenhuis volgens planning in december, volledig in gebruik te kunnen nemen. Na ons bezoek aan Kyenjojo, doet het hier onwerkelijk lux aan met, zelfs, fraai aangelegde bloemperken. Dit ziekenhuis behandelt per maand 200 patiënten met zeven artsen en heeft zich gespecialiseerd in zorg voor moeder en kind.
In Mubende slaan we wat pizzapunten en samosa’s in om die onderweg in de bus op te peuzelen. De lunchroom is in één keer uitverkocht.
Na uren hobbelen slaan we af naar een weg in aanleg. Daar wordt het hobbelen nog heviger. Deze nieuwe weg naar het vliegveld zal nog wel een tijdje ‘under construction’ zijn. Bij Mpigi laden we de fietsen af, en waarempel: de vrouwengroep van fietsdag 2 staat ons daar op te wachten met hun projectvoorstel! Wat een enthousiasme, ze willen graag een opleiding om een kapsalon te beginnen en materiaal om te kunnen starten. Hun voorstel heeft nog wat uitwerking nodig, maar we beloven dat we er zeker op terugkomen.
De weg leidt weer naar het meer, waar we met bootjes oversteken om aan de overkant de laatste kilometers af te leggen naar ons hotel. Daar nemen we afscheid met kadootjes, een toespraak en een certificaat van chauffeur Erik die ons op bijzondere wijze langs alle gaten, hobbels, modder en regenbuien heeft geleid. Zelfs zonder ruitenwissers. En van Yusufu en zijn zoon Sharif, die puik voor ons, onze veiligheid en de fietsen hebben gezorgd. We gaan ze missen!
